<p>İyi kullanıldığında hayatımızın kumaşını dokumak için günlerin oluşturduğu düğümler arasında koşan mekiğe dönüşür. Zamanımızın en değerli hazinemiz olduğunun bilincine varmak esastır bu yüzden.</p> <p>Sınırsız ölçüde değerli olmasına karşılık zaman, ilk gelen kişinin elinden tutup giden bir çocuk gibi bilmez kendini sakınmayı. Buda Sakyamuni bu konuyu şu sözlerle ne de güzel vurgulamış: “Yaz sıcağından bunalanlar sonbahar mehtabını sabırsızlıkla bekler, yaşamlarından 90 günün geri gelmemek üzere akıp gittiği düşüncesinden bile korkmadan.” </p> <p>Biz farkında olmadan yıllarımız ve saatlerimiz kolayca ufalanıp gidiyor. Çevremize baktığımızda pek çok insanın günü gününe yaşadığını, gelecek hakkında fazlaca düşünmediğini ya da birçok insanın kararsızlık içinde bocalayarak zamanını nasıl da yitirdiğini görebiliriz.</p> <p>Tibet`te bir ırmağın birbirinden ayırdığı iki manastırın bulunduğu bölgede yaşayan bir köpeğin öyküsü anlatılır. Köpek bir gün öğle yemeği çanının çalındığını duyup karşıdaki manastıra yemek yemeğe gitmek üzere ırmakta yüzmeğe başlar. Yolu yarıladığında, bu kez öteki manastırın çanının çaldığını duyar ve geri döner. Sonuçta her iki manastıra da vaktinde yetişemez.</p> <p>Bu öyküde olduğu gibi kararsızlık bir işi bitirmemizi engelleyebilir. Olabilecek şeylerin senaryosuyla kafamız karışmış kararsızlık içinde bocalarken, “ Bunu yapacağıma şunu yapsaydım daha iyi olmaz mıydı?”  gibi durumlarla kuşkulu yaşarken, anlamaz insan zamanının nasıl da akıp gittiğini. Kararsızlık insanın kendine koyduğu en büyük engeldir. O bizi umutsuzluk ve korkularla dolu derin bir güvensizlik duygusunu itip zihnimizi tekeline alırken birçok çözüm arasında azap çeken yargılama yeteneğimize de gölge düşürür. Biz bunlarla boğuşurken bir de bakmışız ki çoktan yitirmişiz zamanımızın altın yıllarını.</p> <p>Nereye gideceğini bilmeyen bir gemiye hiçbir rüzgâr fayda vermez.  Kökleri kesilmiş ağaç gibidir hedefsiz insan, yeşermez. Önemlidir insanın kendine yön çizmesi. Kararlı olmak, hedeflerimizi belirlemek hayatımızı çok daha kolay hale getirecektir. Gideceğimiz yolda kararlı isek, karşımıza çıkan engeller dinlenme noktamız olmaktan daha ileriye gidemez. Hedeflerimize ulaşma konusunda yenilgiler yaşarız elbette ama yenilgilerin yaşamın bir parçası, gelecekte açacak başarı çiçeği için her birini birer gübre olduklarını unutmayalım.</p> <p>Fatih ve Atatürk kararlı olmasaydı çevrelerindeki en yakınlarının bir kısmının hiç inanmamasına rağmen İstanbul fethedilebilir miydi? Türkiye Cumhuriyeti Devleti kurulabilir miydi? Edison kararlı olmasaydı, elektriği bulmak uğruna yüzlerce defa bıkmadan deney yapabilir miydi? Kolomb kararlı olmasaydı, aylar süren Amerika yolculuğuna, yıldırıcı okyanus dalgalarıyla boğuşmaya dayanabilir miydi? Ne kadar güçlü olacağımızı, ne kadar kararlı olduğumuz belirlemez mi?</p> <p>Himalayalar`da yapılan bir yürüyüş, çoğu zaman günlerce, hatta haftalarca sürebilir. İnsan soğuktan, yükseklikten, kar fırtınalarından acı çekebilir, ama attığı her adım onu amaca biraz daha yaklaştırdığı için, gösterdiği çabanın verdiği sevinç o işi tamamlaması için ona yardımcı olur. Öte yandan, yolunu kaybedip bilmediği bir vadide herhangi bir kerteriz noktasından yoksun kalırsa, cesaretini hemen yitirir, yüreği daralır insanın. Fazladan attığı her adım ona işkence gibi gelir. Yürüme hevesi kalmaz, umudu kırılır. Aynı şekilde, kimi insanların çektiği yürek daralması da o kişinin yaşamında kendine bir yön çizememesinden, kendi gücünün farkına varamamasından kaynaklanmaz mı?</p> <p>Kanatlarınızı kararlılıkla en iyi bildiğiniz yönde çırpmanız dileklerimle... Sevgiyle kalın.</p> <p>Kevser Topyıldız Küçük </p> <p> </p>