Hayatı doğup, çoğalmak, ölüp, yok olmak diye anlatarak "Dünyaya bir kere geliyoruz, o hâlde olabildiğince yaşamaya bakalım." felsefesi ile yaşamak mıdır hayatın anlamı? Eğer böyleyse, bu felsefeyle yaşamak hem kendimize hem de bu eşsiz kâinatın mimarına sorumsuzluk değil midir? Bu kadar sıradan olabilir mi yaşamak? Bu mudur varoluş amacımız? Bu ne demektir biliyor musunuz? İnsanın ahsen-i takvim üzere yaratılmış olduğunu unutmuş olması, kendi ışığını söndürüp karanlığında cebelleşmesi, huzursuzluk batağında çırpınması, çırpındıkça boğulmasıdır.
İnsanın ahsen-i takvim üzerine yaratılmış olması dünyadaki bütün varlıklar içinde maddi ve manevi olarak hem fizik hem ahlâk hem de maneviyat yönüyle en güzel kıvama erebilecek özelliklere sahip olmasıdır. Bunun yanısıra insan aynı zamanda zıtları da içinde barındıran bir varlıktır. Hz. Ali şöyle işaret eder insanın bu özelliğini:
"İlacın sendedir de farkında olmazsın,
Sanırsın ki sen sade küçük bir cisimsin.
Derdin de sendendir fakat bilmezsin,
Hâlbuki sende durulmuş en büyük âlem."
Ve yine Mevlana şöyle tanımlar insanı: "Tanrı kitabının nüshası insanoğlu! Sen kâinatı yaratan Hakk'ın güzelliğinin bir aynasısın! Her şey sensin. Âlemde ne varsa senden dışarıda değil. Her ne ararsan, onu kendinden iste, kendinde ara."
Hayatın ne olup olmadığı bizim bakışımızda, hayatı ve nesneleri anlamlandırışımızda gizli. Şu hikâyede olduğu gibi:
"Zamanın içinde adamın biri hayatın anlamının ne olduğunu kendi kendine sormaya başlamış. Bulduğu hiçbir cevap yeterli gelmemiş ve başkalarına sormaya karar vermiş. Bilgelerden birine ulaşmış ve bilgeye hayatın anlamının ne olduğunu sormuş. Bilge: "Sana bunun cevabını söylerim ama önce bir sınavdan geçmen gerekiyor." demiş. Adam kabul etmiş. Bilge bir çay kaşığı vermiş adamın eline ve içine de silme bir şekilde zeytinyağı doldurmuş. "Şimdi çık ve bahçede bir tur at, tekrar buraya gel. Yalnız dikkat et, kaşıktaki zeytinyağı eksilmesin, eğer bir damla eksilirse kaybedersin." diye tembihlemiş. Adam, gözü çay kaşığında bahçeyi turlayıp gelmiş. Bilge bakmış; "Evet, kaşıkta yağ eksilmemiş, peki bahçe nasıldı?" demiş.
Adam şaşkın; "Ama ben kaşıktan başka yere bakmadım ki..." demiş. "Şimdi tekrar bahçeyi dolaşıyorsun, kaşık yine elinde olacak ama bahçeyi inceleyip gel." demiş bilge. Adam tekrar bahçeye çıkmış, gördüğü güzelliklerle büyülenmiş, muhteşem bir bahçeymiş çünkü. Geri geldiğinde bilge, adama; "Bahçe nasıldı?" diye sormuş. Adam gördüğü güzellikler karşısında büyülendiğini anlatmış.
Bilge gülümsemiş; "Ama kaşıkta hiç yağ kalmamış." demiş ve eklemiş: "Hayat senin bakışınla anlam kazanır. Ya sadece bir noktayı görürsün, hayatın akıp gider, sen farkına varamazsın ya da görebileceğin tüm güzelliklerin tam ortasında hayatı yaşarsın, akıp giden zamanın anlam kazanır."
İnsanın hayatını anlamlı hâle getirebilmesi kalbini, ruhunu iyi beslemesi ile mümkündür. Kendi hakikatimize saygımız ve borcumuz olan kulluğumuza yaslanarak ruhumuzu, kalbimizi ve aklımızı mühürlemeden yaşayabilmek en kıymetli kılavuzumuzdur.
Hayat bir oyun, bizler de bu oyunun oyuncularıyız. Önemli olan rolümüzü hakkıyla ve layıkıyla oynamaktır. Rolümüzün ne olduğu "kulluk etmek" olarak belirtilmiştir. Peygamber'imizin deyimiyle; "Dünya, ahiretin tarlasıdır." Burada ne ekersek onu biçeriz.
Kulluğu yeniden bulmak hayatın anlamına kavuşmaktır, kendini keşfetmektir, güzelleşmektir, bu güzelliğin iç huzurumuza, duruşumuza yansımasıdır.
"Yaşama sebebi denilen şey, aynı zamanda iyi bir ölme sebebidir de." demiş Albert Camus.
Sevgi, saygı ve selamlarımla...
Kevser Topyıldız Küçük
20 Nisan 2021
Dünya gördüğümüz ve bıraktığımız izlerin toplamında her an genişleyen bir tablo diye düşünüyorum öğretmenim. insanın fütursuzca hiç bir şey yapmaya hakkı olmayacak kadar kendine ve onunla birlikte yürüyenlere karşı sorumlu olduğu hayatında gördüğüm her içi doldurulamayan hareketi beni şaşkınlığa uğratıyor. toplumsal ve ekonomik olarak büyüdüğü iddia edilen şu gezenimizde her şey sadece sistemin dönen çarkları için bizlere dayatılıyor sanırım. mesela herkes her gün mutlu olmak için değil neşeli olmak için güne uyanıyor. hayatı ve kabulleri; gelen, gelmekte olan yahut gelme riski olan bütünsel hiç bir etkiyi görmüyor hissetmiyor. önceleri insanlar acılar karşısında giydikleri gömleklerle de toplum içinde gocunmadan gezinebilirken; acısı ya da yoksunluğu olanlar artık kendini atıl hissediyor. bu hissediş de hayatlarında karşılarına çıkanları yaşamak yerine bastırmalarına sebep oluyor. sonrası da malumumuz bastırılmış sancıların hayatlarına giydirdiği ait olmayan duygu durumları... hülasa, öğretmenim hayatlarımızı başkaları için yaşadığımız şu dönemde kendimize sahip çıkmalarımız çok zorlaşıyor. belki içinde bulunduğum yaş aralığının vermiş olduğu bir karamsarlık olarak düşünebilirsiniz, haklısınızdır da ama sizi temin ederim ki öğretmenim sizlerin bize verdiğiniz sonsuz sevgi ve hayat kabul öğretisi azalarak kaybolma yorunda yürüyor. kendimizi keşfetmek yerine başkalarında gördüklerimizi kendimize uyarlayarak mutlu olacağımız fikrini tüm değişkenleriyle bizlere sunuyorlar öğretmenim. kendini bu akımın içerisinde korumak, kapılmamak için var gücüyle kişinin direnç göstermesi gerekiyor. dileğim, sizin ellerinizden geçmiş sizin ak süt dil öğretinizi ve sevginizi öğrenmiş bir genç ve yetişkin olarak kendimi bu akıntıdan koruyabilir ve yarınlar için el uzatabilirim... sonsuz sevgi ve saygılarımla canım öğretmenim. /hatice
Harika bir insansın kevser hanım iyiki yavrularımın dersanede öğretmenleri oldun senin yardımınla türkçe dersleri çok başarılı oldu ailece sizi hep anıyoruz yazında harika iyiki sizin gibi öğretmenler var
Sizin ögrencınız olarak gururla okudum ögretmenim ❤️ her okudugum satırda yenıden güçlendim biz insanlar sevdıklerımıze gönül bahcesı kurarız siz benım gönül bahcemdekı gülleri açtırdınız. sizi çok sevıyorum iyiki sizin tanımışımmm❤️benım canım. ögretmeni
