Bu gün sizlerle ikinci kez paylaşacağım bir mektup var…
   İlk kez Şubat 2007’de kırlangıç fırtınasının ardından okunmuştu.
   Bu gün Mayıs 2010…Geçen 3 yılı aşkın süre ve değişmeyen acı…
   Mektup eşini terör satılmışlığına Şehit veren bir yangın yerine ait…
Acısını yüreğine gömen,ziyaretçileri her geçen gün azalan,evlatlarını yılmayan inançla büyütmeye çalışan bir anneye ait.
   Son günlere o acılı yüreklere yenileri eklendi.Zamansız göz yaşları hala akıyor.
Şimdi o Şehit eşinin serzenişini okuduktan sonra lütfen kendi kendinize bir kez sorun ne değişti`
   “Sevgilim… Ölüm denen o yoğun, kör karanlığın kederini, kahredici yalnızlığını ancak ben gibi ayrılıklara mahkum edilenler bilir…
   Sen kahpe kurşunlarıyla son nefesini verdiğin gün ben de dilimi mühürledim…
   Baban "Vatan sağ olsun, bir evladım daha var, o da feda olsun" diye ağlarken, 7 aylık oğlunu "emanetin" diye kalan son gücümle sıkı sıkı sarmıştım da nedense ayaklarım beni taşımıyordu. İki yanımdan koluma girmişlerdi, o an kalabalık bana çok gelmişti..
   Kim bilir kaç kişilerdi.. Kasaba halkının yarısı arkamızdan geliyordu..
En önde giden sen! Üstüne örtülmüş al bayrağımdan gözlerime kızıl miller çekiliyordu… Son kez telefonda duyduğum sesin beynimde yankılanıyordu. "Hepinizi çok özledim…""Özledim…""Özledim…”
   Susmuştum…Oğlan büyüdü artık, her geçen gün biraz daha sana benziyor… Resimlerden tanıdığı sana özenerek saçlarını sen gibi tarıyor…
   O güldüğünde sanki sen gelip oturuyorsun karşıma… İçim ılık ılık kanıyor ama ne o gün ne ondan sonra, her sabah uyandığım ıslak yastığımı saymazsak, hiç ağlamadım…
   Kavlimiz vardı unutmadım, "neden" diye hiç sormadım, bir kahpe kurşunla yıkılmadım, rabbim verdi sabrını ne boyun büktüm, ne senden vazgeçtim.. Her gelen kara haberde, hangi şehrin şehidiyse oranın valisi, kaymakamı, esnafı, askerler, tanıyanlar, yakınlar…Şimdiye değin ağıtlarla, bayraklarla uğurladıklarımız kadar olmasa bile yine de kalabalıklar… Televizyon ekranından geçiyorum, ben de yürüyorum onlarla…
   Bir kez daha… Bir kez daha… Bir …
   Sevgilim,Sen de oralardan görebildin mi bilmem, bu günlerde buralarda zamansız bir kırlangıç fırtınası var…Hangi televizyonu açsam, birinden söz ediliyor…
   Gazeteciymiş.. Ürkek bir güvercin gibiymiş.. Gündüz gözü şehrin tam ortasında vuruvermişler… Gördüm adamcağızın nasıl yattığını o soğuk taştan kaldırımda…
Üzerine gazete örtmüşler…Ayakkabısı da yırtıkmış…İçim acıdı…
   Sahi sevgilim, operasyona gittiğiniz dağda, gecenin ayazında o karların arasında vurulduğunda karnın tok muydu ` Üşümüş müydü ellerin, esen deli rüzgar yaşartmış mıydı gözlerini` Bölücü hainlerle çatışırken, sağınızda solunuzda bombalar patlarken ne geçmişti aklından en son ` Bunları bilememek koyuyor insana, yine de mayınlara verdiğimiz şehitlerimizi düşününce şükrediyorum..
   Hiç değilse sen parçalanmadın, vatan toprağında bütünsün, vedalaşırken kaskatı elini tutabilmiş, uzun uzun yüzüne bakabilmiş, mühürlediğim dudaklarımla solgun, soğuk alnından öpebilmiştim… 
   Bize vatan uğruna ölenlerin şehit olduğu öğretilmişti… Bayrak, vatan uğruna, vatana hizmet ederken can verene sarılır bilirdik…Ben de senin ve sen gibilerin cenazesini kalabalık sanırdım… Bütün yurt bizle ağlıyor, terörü lanetliyor bilirdim… Yurdun dört bir yanından çoluk çocuk, yaşlı, genç demeden koşturup gelenleri görmeliydin… 
   O acılı günü düşünüyorum da; acaba “Hepimiz Mehmetçiğiz” diye bağıranlar olmuş muydu…Ben duymadım acımdan olsa gerek…
   Hani son konuşmamızda susmuştum…İçimdeki korkuları göstermemek için boğazım düğümlenmiş, sesim çıkmamıştı…
   Şimdi söylüyorum… "Ben de seni ben de seni” Bilemezsin ne çok özledim sevgilim Artık dilimdeki mührü çözüyorum, içimde biriktirdiğim feryadı salıyorum, gittiği yere gitsin kırlangıç fırtınasıyla…
   Böldürmemek için her biriniz siper ederek bedenlerinizi feda olmuştunuz vatana. Sizler kara toprağa,bizlerse diri diri boşluğa gömülürken arkanızda yurdun dört bir yanından gelen "kalabalıklar" yürümemişti…
   Hiçbir yabancı televizyon acılarımızı dünyaya göstermemişti..Karalara bürünen hayatıma, babasız büyüttüğüm evladıma karşın, yurdun dört bir yanında o gün oradaki her kese de helal ettim hakkımı!...
   Vatan sağolsun”
   Not:Bu Ülkede binlerce,Bafra’da 29 kişi ,sevgililerinin yanında değiller bu gün…