Ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz,
   İşte o zaman gerçekten büyüyorsunuz.
   Çünkü çınarının gölgesi yok artık üzerinizde.
   Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.
   Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz,
   Sizin de gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor;Ama o gölgeyi çok arıyorsunuz.
   Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.
   Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız,takdirini alacağınız,akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz,korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz.
   Okuldan,işten,arkadaş toplantılarından yada her hangi bir uzaklaşmadan sonra geçicek çocuğunuzun telaşını yaşarken anlıyorsunuz babanızı.
   Siz çocukken aynı telaş sonrası düşündüğünüzün abartı değil,babalık olduğunu anlıyorsunuz bir kez daha.
   Baba kelimesinin ne kadar duygu ötesi olduğunu farkediyorsunuz mesela.
   Babanız hayatta iken binlerce kez söylediğiniz,o günlerde sıradan içi boş gelen dört harflik o kelimeyi söylememenin ne kadar kaygı verdiğini düşünüyorsunuz iç çekişler eşliğinde.
   Ne zamanki babanızı kaybediyorsunuz,
   İşte o zaman büyüyorsunuz.
   Sizin yerinize ağlayan babanız olmadığında,gözünüz daha kolay buğulanıveriyor,aka karaya ağlayıveriyorunuz.
   Kimse sırtınızı babanız gibi sıvazlayamıyor mesela.
   Kimsenin dokunuşu şifalı gelmiyor babanızdan başka…
   Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık...
   Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen,sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...
   Büyüyorsunuz o zaman işte.
   Anlamlı,anlamsız koşuşturmalar arasında ertelenmiş sevginin,kaybediliş sonrası pişmanlığında kalmak…
   Önceleri her gün,sonrasında seyrekleşen mezar ziyaretlerinin size bıraktığı garip bir vicdan sesidir yokluğu…
   Ansızın içinize oturan yoğun bir yanlızlıkta,kısık gözler eşliğinde özlemini yattığınız o dağ gibi adamın size bıraktığı,ve çoğu keşkelerle bezenmiş koca bir yalnızlıktır.
   Kısaca;
   Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.
   Ansızın büyüyümermektir…
   Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur...
   Ve ben maalesef büyüdüm…