Değerli okurlar, bu satırları kaleme alırken acımızı tarif edebilmemize imkân yok. Türkiye olarak çok büyük bir afetle karşı karşıya geldik. Dünya üzerinde gelmiş geçmiş en büyük deprem olarak belirtilen Güney doğu Anadolu’muzu tamamen etkisi altına alan ve yine yer sallantılarını az da olsa Coğrafyamızın çoğunda hissedilen Deprem faciası sonunda yüreklerimiz kan ağladı. Televizyonlarımız devamlı yayında kalarak birlik beraberliğimizin çok güzel bir örneğini gösterdiler. Acı hepimizin acısı. Bu coğrafyada yaşayan tüm insanlar hiç ayırım yapmadan bizim insanımız. Gün birlik beraberlik içerisinde olma günüdür. Yaralarımızı sarma, yaralılarımızı teselli etme günüdür. Yaşlımıza, gencimize bilhassa çocuklarımıza sahip çıkma günüdür. Bizleri bölmek isteyen bu acı günümüzden faydalanmak isteyenlere fırsat vermeme günüdür. Öncelikle her birey, her aile, sivil toplum kuruluşları ile el ele gönül gönüle olma günüdür. Elbette bu günlerde geçecektir. Önemli olan bu acı günlerin bizlere ne bıraktığıdır. Yaralar sarılır, acılar unutulur fakat bizler tecrübe alabildik mi?

Türkiye’mizde depremler diye şöyle bir geriye doğru baktığımızda ne kadar büyük felaketlerle karşılaşmışız. Yaralar sarılmış ve hiçbir tecrübe almadan,  Kader demiş ve hiç tedbir almamışız. Dinimizin öğretisi bile İnsanoğlu sen tedbirini al takdir Allahındır demiştir. Çok ilim, bilim adamlarımız her platforma bağırmışlar, söylemişler kulak vermemişiz. Bu yazımı yazarken TV’ler binaların ne kadar hatalı yapıldığının tespitlerini yapıyorlar. Kanunlarımızdan bahsediyorlar, en büyük sorunun ise kitaplarda yazılanların değil ne kadarının uygulandığı. Hepimizi birey olarak, aile olarak, yetkili olarak bir muhakemeye çekmektir. Yasak ve kaçak olanın affı olmaz. Olmamalıdır. Bu aflar dürüst olan her kişiyi, her birimi, her yetkiliyi cezalandırmak değil midir. Nasıl olsa af edilecek diyerek kendisine mezar hazırlayan kişiler, müteahhitler. Halkımızı memnun edelim yeter ki gönülleri olsun diyen yetkililer. Bu son afet gösterdi ki hepimiz bu çatının altındayız. Deprem bölgesindeki haberleri dinlerken hangimiz ağlamadık, hangimiz çocuklarımıza torunlarımıza sarılarak o acıyı içimizde hissetmedik. Hangimiz az veya çok neyimiz var ise kardeşlerimize ulaştırmak üzere çapa göstermedik. Türkiye olarak, bunun yanında komşu ülkeler hangisi acımızı paylaşmadı. Bu bir insanlık dramı. Okullar tatil olduğu için yanımızda olan torunlarım 7 yaş ve 12 yaştalar. Onlar bile harçlıklarını, oyuncaklarını göndermek arzusu ile koşuştular. Velhasıl çoluk çocuk huzurumuz kalmadı. Yeter artık travmalar yaşıyoruz. Allah inancımız tabii ki sonsuz lakin iş işten geçtikten sonra elbette ölümüze saygımız var tekbir getirmemiz çok güzel. Haydi güzel günleri YAŞAMAK ACILI GÜNLERİMİZDE AZ HASAR VERMEK İÇİN TEDBİR DE ALMA ZAMANI GELDİ GEÇİYOR. 

Bunun için hep birlikte el ele vermenin zamanı, Her ne fikirde olursa olsun saygı duyma, kulak verme zamanı.  Dedem aklıma geliyor, Rahmetli bizlere bir şeyler anlatırdı. Bizim lakayt şekilde dinlemediğimizi fark edince ‘omuz vermeyin kulak verin’ derdi. Yeter artık yetkisi olan her birim, bizim için çalışan her kuruluş, bizi idare eden ve idareye talip olan her siyasi parti. Çok acı görmüş, çok badireler atlatmış halkımıza kulak verin. 

Bu vesile ile TÜRKİYEM GÖNÜL BİRLİĞİ İÇERSİNDE OLAN HALKIM GEÇMİŞ OLSUN. ÖLENLERİMİZE RAHMET, ACI ÇEKEN HALKIMIZA, HASTAHANELERİMİZDE YATANLARIMIZA SAĞLIK, SABIR METANET DİLEKLERİMLE SAYGILARIMI SUNUYORUM.

KUSUR EYLEDİKSE AFFOLA.

İDRİS ANARAT