<p>...</p> <p><em>Kavimlerle biz yerleştik,<br /></em><em>Et tırnak olduk, kaynaştık,<br /></em><em>Törelerle biz paylaştık,<br /></em><em>Anadolu`dan geldik.</em></p> <p><em>Komşusuna güvenip de kilit vurmayan,<br /></em><em>Karnı toksa aç olana lokma yollayan,<br /></em><em>Misafire döşek verip kendi yatmayan<br /></em><em>Anadolu`dan geldik!</em></p> <p><em>Eflatun da bizden dostlar, Yunus da bizden,<br /></em><em>Bektaş Veli Dergâhı`nda coşanlar bizden,<br /></em><em>Çağrısında Mevlana`ya koşanlar bizden.<br /></em><em>Anadolu`dan geldik!</em></p> <p><em>Uygarlığa beşik olduk, inançlara eşit olduk.<br /></em><em>Sevdalara çeşit olduk, Anadolu`dan geldik.</em><em> </em></p> <p><em>Türkiyeli`m unutma sen, açan gülü kurutma sen.<br /></em><em>Bizi bize darıltma sen, Anadolu`dan geldik!</em></p> <p>...</p> <p><em> </em><em>Bizim mayamız böyle yoğrulmuştu işte. Ama ne yazık ki bu cümlelerdeki güven, sevgi, saygı, dayanışma, kardeşlik, merhamet kelepçelenmiş, onlara prangalar vurulmuş. Bu anlam yüklü sözlerin içi boşalmış. Özlemle hatırlayacağımız kardeşlik geçmişe terkedilmiş. Biz bize düşman olmuşuz. Oysa kardeşlik belki de en sıcağıdır ideallerin. Yüreğimizi olduğu gibi, Anadolu topraklarını da her dilden, her dinden insana paylaştıran kardeşlik değil miydi? O şimdi tutuklu.</em></p> <p><em>Hani kardeşlerimiz açken uyku tutmayan, hani kapısına kilit vurmayan, hani et tırnak olup kaynaşan, hani sevdalara çeşit olan, inançlara eşit olan, hani Köroğlu ile şahlanan, Karacaoğlan ile sevdalanan, Mevlana ve Yunus`la sevgimizi dünyaya taşıyan bizler... Hani?</em></p> <p><em>Neden bu kadar hızlı ötekileştik. Hâlbuki bu topraklar yüzyıllarca Mevlana, Yunus, Fuzuli ve daha niceleri gibi sevgi, hoşgörü timsali yüzlerce insanın kardeşliğinde can bulmadı mı?</em></p> <p><em> </em><em>Aynı iklimlerde soluyan, aynı türkülerde kalbimiz kanayan, aynı acılarda kenetlenen, aynı topraklarda yaşayan bizler yaşadığımız bu güzel diyarı cehenneme çevirmeden barış çemberi etrafında olabilsek ne güzel olurdu yaşamak.</em></p> <p><em> </em><em>Cahit Sıtkı Tarancı da ne güzel söylemiş:</em></p> <p><em>Memleket isterim<br /></em><em>Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;<br /></em><em>Kuşların, çiçeklerin diyarı olsun.</em></p> <p><em>Memleket isterim<br /></em><em>Yaşamak sevmek gibi gönülden olsun;<br /></em><em>Olursa bir şikâyet ölümden olsun.</em><em> </em></p> <p><em>Memleket isterim<br /></em><em>Ne başta dert ne gönülde hasret olsun;<br /></em><em>Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.</em></p> <p><em>Bu güzel ülkede insanca yaşayalım artık! Biz kimin suçlu, kimin haklı olduğunu ararken ölen de biziz öldüren de. Hangi dava daha önemlidir insan hayatından, hangi savaş daha güçlüdür ki barıştan?</em></p> <p><em>Kardeşlik, dostluk, sevgi dolu dileklerimle...</em><em> </em></p> <p><em>Kevser Topyıldız Küçük</em></p> <p><em> </em></p>