Hürriyet Gazetesi yazarı Ayşe Arman başörtüsü takıp Nişantaşı sokaklarında, mini etek giyip Fatih sokaklarında gezintiye çıkmış. Amacının ne olduğunu tam olarak anlayamadım. Ama sanırım başörtülüye karşı “mahalle baskısı” olmadığını göstermek istemiş. Tabii gündem oluşturan önemli konulardan birinin böylesi çetrefilli konular olduğu herkesin malumu.
Ayşe Hanım, kendi dünyasından başörtülülerin nasıl gözüktüğünü çok güzel özetlemiş. Ancak onların dünyasından, onları anlamak gibi bir çabaya girmemiş. Başörtüsü kutsalıdır, inanan insanın. Başınızı kapatmakla anlayamazsınız bu duyguyu. Dindar insan başörtüsü, yakışsın diye takmaz. İnancı için takar. Fark edilmek, çok önemliymiş Ayşe hanım için. Fark edilmediğinde eksik hissediyor kendisini. Başörtülü kişinin varlığını hissettiği alan fiziksel görünüşü değil, hayat karşısındaki duruşudur.
Aslında başörtülü insanların sadece örtü sorunuyla gündeme gelmeleri rahatsız edici. Çözümlenemeyen bir sorunun muhatapları olsalar da, başarılı oldukları alanlarda da hatırlanmaları gerekir. Artık başörtülüler de, bu konuyu gündeme getirenler de sıkıldı bu durumdan. Hep hak arama peşinde koşan mazlum insanlar gibi gösterilmek yerine, ahlaki değerlere sahip çıkışları, doğruluğu ve dürüstlüğü önemsemeleri de taşınmalı gündeme. Adalet ve yardımlaşma konusunda gösterdikleri çabalar da gündeme gelmeli.
Ayrıca, kadına örtülü-açık bakılmasını doğru bulmuyorum. Ne açık ne de kapalı hak etmiyor “öteki” olmayı. Kadınların sorunları ortaktır. Acıdır ki kolay yıkılamayacak önyargılar oluşturulmuş. Mücadele ve iyi niyet gerekiyor. Sonuçta hepimiz inançlı görüyorsak kendimizi, birbirimizi anlamaya çalışmalıyız.