Gazetenin birinde “polis telsizinden komik anonslar” başlığında bir haber okudum. Çok güldüm. Bu haber beni, mizahın insan ve toplum üzerindeki etkisini düşünmeye sevk etti.
            Toplumsal genetiğimizde duygusallığın ağır bastığını söylemek sanırım yanlış olmaz. Ancak her şey gibi bu düşünce de yavaş yavaş değişiyor.
            Belki duygusallık ile mizahı dengelemek gerekiyor.
            Mizah, sanılanın aksine, ciddi ve samimi insanların işi, iyi çalışan bir zekânın ürünü. Ayrıca kendisi ile barışık, komplekslerinden sıyrılmayı başarmış insanların davranışı.
                 Bir soru geliyor aklıma; en çok kimler başvurur mizaha ve neden başvurur`
                 Öncelikle, stresle baş etmenin en sevimli yolu olarak, zekâsını geniş ölçüde kullananlar mizaha başvurur. Tabi ki, toplumsal koşullandırma ve kalıplardan bunalan, öneriler sunma gayretinde olanların da bir iletişim dili olduğu kanısındayım.
                 Nasrettin Hocayı, Nasrettin hoca yapan, hocalığının yanı sıra “mizah yeteneği” değil midir`
                 Peygamberimiz “gülümsemek bir sadakadır” diyor.
                 Olaylara mizahi yönden de bakabilmeye ihtiyacımız var. Geleceğe umutla bakabilmenin bir yolu da gülümsemekten geçiyor.
                 Aynı zamanda kişiye ve topluma hoşgörü pompalar mizah. Yüksek bir gerginlik yaşanmadan, insanlar ifade edebilmiş olurlar kendilerini.
                 Kendini geliştirmeyi önemseyen insan ve toplumlarda şiddete bir alternatif oluşturur mizah.
                 Aynı zamanda içimizdeki çocukla beraber yaşamamızı mümkün kılar.