Bir gün Babam bankadan alıp getirdiği kumbarayı evimizin başköşesine televizyonun hemen yanına koyuverdi. Anlaşma yapmıştık, ben derslerimi ihmal etmeyecektim, babam da akşam eve geldiğinde cebindeki bozuk paraları kumbaraya atacaktı.

Ben de, akşam olsa da babam bir an eve gelsin diye dört gözle cebinde çıkacak bozuk paraların hayalini kurarak onu beklerdim.

Babam da ben de anlaşmaya uyuyorduk. Arada bir kumbarayı elime alıp tartıyor ağırlaşmışsa “hadi baba açalım kumbarayı” diyor,  buna karşılık babam “ayın başını beklemem” gerektiğini söylüyordu. Ayın başı geldiğinde babam kumbaranın anahtarı elinde salonun ortasında beliriyor, yanında getirdiği gazete kâğıdının üstüne paraları döküyordu.

Ben hemen heyecanla kumbaranın içinden çıkan kâğıt paraları bir heves düzgünce katlıyor, sonra bozuklukları büyükten küçüğe sıralıyor ve sayıyordum.

Düz hesap olunca ertesi gün doğru evin altındaki bakkala paraları bütünletmeye, oradan da tabi ki dönemin çizgi film kahramanı Ninja Kaplumbağalar oyuncaklarından satın almaya koşuyordum.

Elimde oyuncak eve geri geldiğimde hemen kumbarayı elime alıyor acaba babam bozukluk atmış mı diye şöyle bir sallıyor ama hafifliğinden ve çıkan seslerden uzunca bir zaman beklemek gerektiğini anlıyordum.

Babamla aramızda yaptığımız bu anlaşma uzunca bir zaman tarafların anlaşmaya sadık kalması ile sürdü gitti. Bu süre boyunca elindekinin değerini daha fazla bilen ve tasarruf etme alışkanlığı olan birisi oldum.

Fakat bankalar tasarruf edenden ziyade tüketen bireyler istediğinden KUMBARA ANLAŞMASINI BOZDU.

Artık bankalar kumbara yerine kredi kartları çıkartıyorlar.

Anneler babalar çocukları için ek kredi kartı talep ediyorlar. 

Bankalarda isteniz de kumbaralar yok artık.

Biriktiren, sabreden, kıymet bilen yerine, harcayan, sabırsız, kıymeti az bilen bir nesil büyüyor.

Babalar çocukları ile daha büyük anlaşmalar yapıyorlar artık!

Anlaşmalar Kefilsiz, teminatsız, KREDİ KARTINA TAKSİTLE…

Hatta kumbaralar bile kredi kartı ile satılıyor bugünlerde…

Lüzum-i

21 Ekim 2016