Şiir, edebiyatımızda çok büyük yer kaplayan evrenselliğe kapı açan bir dil. Toplulukların anlaşabildiği, her insanın ve her kesimin kendini bulduğu ortak duygumuz.

 Şiir’lerde her zaman kendimize bir yer aramışızdır, hislerimizi anlatan bizlere rehber olan, yol gösteren, insanlığın doğuşunda, acısında, sevincinde, ölümünde asırlar boyu gelen şiir dili vardır. Bu inkar edemeyeceğimiz bir gerçektir.

Birliği-dirliği, sevgiyi-sevgiliyi, acıyı-tatlıyı, gülü-bülbülü onun kadar güzel anlatan başka bir dil olduğunu kabul etmek çok zor. Aşıkların sevdası, anaların bacıların gönül zenginliği. Çiceklerin, kuşların, tabiatın sesi dile gelmiş şiirler de. O kadar güzel anlatmış ki şair suyun akışını, kuşun ötüşünü sanki yaşarcasına duymuş ve hissetmişiz, kendimizi bulmuşuz şiirlerin dilinde.

Şiir dili olmasa idi, insanlar, kuşlara, hayvanlar alemine, çiçeklere denizlere velhasıl gönül gözü ile görülen her türlü güzelliğe nasıl dost olur, nasıl onlarla anlaşır konuşurduk. Bizler yaşantımız boyunca şiirlerin içersinde benliğimizi aradık, az veya çok o mısralarda kendimizi bulduk. Şairlerimizin o güzel dizelerinde gönlümüzü avuttuk. Sevdik sevildik aşık olduk aşk’ı tanıdık. 

Dostlar sizlerle bu hafta şiir hakkında bir sohbet yapmak ve acizane kaleme aldığım hayatımızın bir parçasını anlatan İnşallah sizlerinde mısraların arasında gezebileceğiniz şiirimle hoş cakalın demek istiyorum.

Gönlünüz hoş, mutluluğunuz daim olsun…

Yunus’un dediği gibi

 “Sevelim, Sevilelim Bu Dünya Kimseye Kalmaz.”

GÖNÜL YARASI 

Gönül yarası var bende kardaş, Gönül yarası.

Ah be deli gönül ahhhh. Nerelerdesin,  

Nerede bulayım seni bilmiyorum ki,

Bazen bakıyorum benimlesin, bazen sırlara karışmış 

Bulunmayacak yerlerdesin. 

Kim kimin peşinde gel bana anlat ne olursun,

Buldum dediğim anda, Yok oluyorsun…

Sen, içinde bir sıcaklık buldun mu? Hiç…

Sen kalbinin derinliklerinde kayboldun mu hiç.

Ne uslanmaz bir haldesin, bak, gecen yıllara bak, ne olursun 

Saçlarıma, düşen aklara bak, ne olursun 

Bedenimdeki, yoklara bak, ne olursun.

Bırak peşimi bırak, ne olursun. 

Hiç mi ihtiyarlamaz, hiç mi yorulmazsın 

Nereye kadar gideceğiz 

Bu yolculuk nerede son bulacak 

Ne sen bana bir şeyler anlatıyorsun,

Ne de ben sana dur diyebiliyorum.

Ama sende bende biliyoruz gerçekleri.

Bir gün sona erecek beraberliğimiz.

Bu kadar alışmışken birbirimize 

Son bulacak sevgimiz, unuturmusun beni.

Unutur muyum seni.

Başka yurtlarda başka mekanlarda olur musun

Yeni, bedenlerde bulur musun kendini

Şu cümleler dökülürken dudaklarımdan 

Başka dudaklara buse kondurur musun 

Bir anlatabilsem, ah bir anlatabilsem 

Seninle gecen günlerimi, be gönül

Biliyorum vefasızsın sen, bende öyle gönül,

Beni bile benden kıskandın yer yer…

Tehdit ettin sen kimsin ki, Ben nicelerle beraber olurum dedin…

Ne ettin, bana ne etin ki be gönül

Bu kadar bağladın kendine Yok ettin beni… Yok…

Hislerimi anlatmak istiyorum, Lakin ne care anlatamıyorum ki.

Bu kelimeler az geliyor be gönül. Az geliyor seni anlatmama…

Aşkımızı anlatmama,

Bazen anam oldun, besledin beni göğsün üzerinde.

Bazen bacım oldun, anlattım dizinin önünde.

Bazen arkadaş dost oldun, paylaştım herkesle senide.

Bazen eşim oldun, seviştim bitmeyen o sonsuz gecelerde 

Be gönül, O sonsuz gecelerde.

Hepsini birden dile getirmek kolay mı sanırsın…

Unutayım mı, o güzellikleri unutayım mı hepsini de.

Ah deli Gönül ah…

Terk edeyim mi şimdi bende senide…

Hayallerimi süsledin benim… Hayallerimi…

Yanan bir ateştim, kor haline getirip üzerimi külledin… 

Duygularımı bastırdın be gönül… Duygularımı 

Bazen önümü açıp git gidebildiğin kadar dedin.

Bazen baktım ki, ne yapıyorsun geri dur, geri dur 

Ağlamayacağım, ağlamayacağım derken

Bir gün öyle bir tokat atın ki,

Ta damarlarda akan kanımı dondurdun.

Ve başardın be gönül ..Beni de ağlattın… 

Öyle ağlattın ki, gözyaşlarım da sevgini gördüm…

Var bununda bir hikmeti diye, geri durdum be gönül 

Külledin demiştim ya yanan ateşimi

Ne yaptın neyledin de bende anlayamadım, 

Bir gün dönüp te tüm gücünle savurdun küllerimi, 

Demek ki yanan ateş sönüyormuş be güzelim 

Sadece üzerine serpilen küllerle avunuyormuş…

Yaktın yeniden bedenimi, kor ateşe cevirdin beni…

Haydi, bu halim senin eserin, ne olursun gel de yol göster…

Gel şimdi idris’e de yol göster be güzelim.

Kalbimin derinliklerinde bir köşe ayırmıştım sana 

Hani her atışında damarlarıma kan basan 

Allah Allah Allah Diye Feryat Eden 

O atar damarlarımda idin. Bilir misin?

O atar damar olmasa, ben de olmam be güzelim 

Sen işte benim atar damarımsın 

Kalbim bom boş derken yalan söylememiştim 

Demek ki kalbimi inan ki boş bıraktım ben senin için 

Neden mi dersen, düşünsene be güzelim düşünsene 

Sen benim atar damarımsın, Sen benim atar damarımsın

Sen temizledin tüm pisliklerimi,

Sen kapattın tüm kötü düşüncelerimi…

Sen verdin bana benliğimi…

Biz olduk be güzelim biz, ne sen varsın nede ben 

Biz olduk be güzelim biz 

Yaşayamam be güzelim yaşayamam 

Şimdi bende sensiz…

Sen benim atar damarımsın…

Şimdi kuru bir yaprak gibimi bırakmak istersin beni.

Sen de bilirsin ki kuru yaprak tutunamaz hiçbir yere…

Rüzgârın önünde savrulup gider, Hangi yöne gider bilinmez güzelim…

Kendiside bilmez nereye gideceğini 

Nerede duracağını ya güzelim kendiside bilmez

Şimdi sen dalından koparıp atacak mısın 

Kuru yapraklar gibi beni, bu bende ki deli gönlü at be güzelim 

At ki gitsin uzaklara, lakin biz olduk biz, sende benimlesin. 

Sen yoksun ben yokum artık be güzelim biz varız biz

Bu günlükte bu kadar be güzelim 

Dilerim ki kuru yaprak olan şu beni 

Atmazsın yaban ellere, saklarsın kalbinin derinliklerinde…

İnan ben ona da razıyım be güzelim 

Hiçliğe de razıyım, yokluğada razıyım 

Biz olduk be güzelim biz…

Bırak güzelim bırak peşimi 

İdris çeksin gönlünün çilesini…

Çeksin ki anlasın gönül yarasını…

Anlasın gönül yarasını

                                                                                              

 İdris Anarat 24 Aralık 2011